Straatintimidatie; hun ervaringen

Nastaren, naroepen, achtervolgen, om seksuele handelingen vragen. Het is nog niet officieel volgens de wet verboden, omdat het in strijd zou zijn met de vrijheid van meningsuiting. Maar ook bij deze vorm van seksueel grensoverschrijdend gedrag kan de schade bij degene die het meemaakt heeft ongekend zijn. Onlangs spraken we drie lotgenoten die allemaal zo’n situatie hebben meegemaakt. Wat gebeurde er, hoe voelden zij zich daardoor en wat heeft dat voor invloed gehad op hun dagelijks leven?

“Vorige zomer werkte ik bij een strandtent. Op een zeer warme zomerdag liep ik in de bediening op mijn blote voeten, zwembroek en t-shirt met opgestroopte mouwen. Op mijn terras zat een man, ik gok begin 30, en ik had steeds het gevoel dat als ik langs liep, hij naar mij keek. Maar echt continu naar me keek. Dit voelde heel onprettig, omdat ik veel huid liet zien wat op het strand niet meer dan normaal is. Ook had hij constant zijn telefoon in zijn handen op een manier waardoor ik dacht dat hij foto’s van mij maakte.

Toen kreeg ik de volgende dag een volgverzoek via Instagram van deze man, omdat hij dus bij een collega naar mijn naam had gevraagd. Met het verhaal dat hij dacht dat ik met hem aan het ‘flirten’ was terwijl ik aan het werk was en hij op het terras zat. Dit was dus de bevestiging dat hij daadwerkelijk naar me aan het kijken was die dag. Ik voelde me zo naar en onprettig elke keer als ik langs hem liep of vroeg of hij nog wat wilde hebben.” – Anoniem.

Nastaren is een non-verbale vorm van straatintimidatie. Over het algemeen is meer dan de helft van de Nederlanders wel eens lastiggevallen op straat of in de openbare ruimte. Ook Thomas (22) maakte dit mee. Hij werd op straat voor een langere tijd hinderlijk achtervolgd. “Ik was toen 15 jaar en ging nog als meisje door het leven. Ik fietste van school naar huis. Ik vond het altijd fijn om op de fiets muziek op te hebben, maar deed het geluid altijd zacht genoeg om bewust te zijn van wat er in mijn omgeving gebeurde. Op een gegeven moment merkte ik dat een man, die achter mij fietste, mij al best wel een tijdje aan het volgen was. Ik voelde me destijds best wel kwetsbaar, dus was ik meteen alert. Ik merkte dat ik nerveus begon te worden. Ik fietste een tijdje door maar keek wel soms achterom of hij er nog was. Toen ik merkte dat hij al best wel een tijd achter me fietste en me ook steeds aankeek, begon ik me zorgen te maken. Ik was bang dat hij erachter zou komen waar ik woonde, dus ondernam ik actie. Ik nam een onverwachte afslag en ik dacht: als ik nu achterom kijk en hij volgt me nog steeds, dan weet ik dat er iets niet goed zit. Ik merkte dat hij me nog steeds volgde en ik besloot te stoppen met fietsen. Daarmee wilde ik testen of hij ook zou stoppen of dat hij door zou fietsen. Uiteindelijk fietste hij door, maar hij bleef wel de hele tijd achterom kijken en naar me glimlachen…heel creepy. Ik durfde niet meteen weer door te fietsen, omdat ik bang was dat hij me weer zou gaan volgen, dus bleef ik minimaal 5 minuten staan voordat ik weer verder ging fietsen. Toen ik eenmaal weer op de fiets stapte heb ik hem nooit meer gezien. Vooral als meisje word je opgevoed met het idee dat dit sowieso gaat gebeuren. Je wordt erop voorbereid, waardoor je het als minder heftig ervaart als je het daadwerkelijk meemaakt. In werkelijkheid is dit heel schadelijk en normaliseren we hiermee abnormaal gedrag.” – Thomas (22).

Dat achtervolgen intimiderend kan zijn weet ook Isa (21) maar al te goed. Tijdens een blokje om werd zij gevolgd en lastig gevallen door een man in een auto. “Ik liep rond half twee ‘s middags een blokje om in de omgeving en langs een tankstation zag ik een auto staan met het raam open aan de kant van de bestuurder. Ik dacht, wie laat zijn raam nou open staan met deze regen? Is dat wel de bedoeling? Ik keek dus en zag een man van rond de 30 jaar zitten. Hij had al een hele nare en enge blik in zijn ogen en keek me recht aan. Ik dacht al: oké dit is niet fijn, snel doorlopen. Dus ik liep door. Vervolgens hoorde ik een auto starten, dus ik dacht, nou ja, dat kan gewoon natuurlijk. Opeens gaat hij naast me rijden, tegen me praten. En omdat ik niet reageerde, ging hij zelfs schreeuwen en toeteren. Ik vond dit doodeng. Op een gegeven moment gaf hij vol gas en ging hij voor me op de stoep stilstaan. Hij stapte zelfs uit. Toen ben ik heel hard weggerend naar een park in de buurt. Het was een hele neutrale auto dus elke keer dacht ik dat ik de auto weer zag en raakte ik helemaal in paniek omdat ik dacht dat hij me ging meenemen. Ik durf nu ook nooit meer in mijn eentje een wandeling te maken. Ik denk er zelfs aan om een zelfverdedigingssport te gaan doen, omdat ik me echt machteloos voel.”– Isa (21)

Straatintimidatie is veruit de vorm van seksueel grensoverschrijdend gedrag die het vaakst voorkomt. Toch zien veel mensen straatintimidatie niet als seksueel grensoverschrijdend gedrag en daarom is er weinig aandacht voor de gevolgen en het voorkomen van straatintimidatie. SafeHaven wil hier verandering in brengen door het gesprek aan te gaan en verhalen over straatintimidatie en andere vormen van intimidatie te delen. Want ook bij straatintimidatie worden grenzen overschreden en dus mogen we hier wel degelijk spreken van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Heb je ook een verhaal over straatintimidatie of een andere vorm van seksueel grensoverschrijdend gedrag die je graag met SafeHaven wil delen? Dat kan hier!