Misbruik binnen de vereniging

Ingezonden verhaal van Josh de Lange (24)

Dus, hoe begin ik dit…?

Ik draag nu al een aantal jaar een geheime herinnering met me mee. Iets wat een tweestrijd in mij creëert. Aan de ene kant wil ik het vertellen en het delen, maar aan de andere kant ben ik bang. Ik ben bang voor hoe anderen zullen reageren en hoe anderen er mee om zullen gaan. Toch heb ik de behoefte om het te delen. Mijn verhaal delen met de wereld betekent ook het verhaal delen met mijn dierbaren, waaronder mijn moeder. Hoe vertel je aan je eigen moeder wat er 7 jaar geleden gebeurd is? Iets wat je jarenlang niet hebt durven vertellen en diep in jezelf hebt meegedragen. Het is een last die een ander mij heeft opgelegd, iets wat je niemand gunt en al helemaal niet aan je moeder door wilt geven. Toch weet ik tegelijkertijd ook dat ik het haar moet vertellen. Want zolang ik er niet over praat blijft de pijn en kan ik er nooit helemaal overheen groeien. Geheimen hebben veel macht en kunnen enorm onderdrukkend voelen, toch hebben ook zij een zwakte.

Het is ondertussen alweer 7 jaar geleden maar tot de dag van vandaag heb ik er vrijwel niemand over verteld. Ik zat bij een vereniging en had hier destijds mijn plekje gevonden, zo was ik er vaak niet weg te slaan en bleef ik graag tot het einde van de avond hangen. Ik was destijds 17 en een van de jongere leden van de vereniging. Ik was niet de enige van mijn leeftijd, maar wel de enige die tot laat bleef hangen. Ondanks dat ik de jongste was die om 12 uur nog steeds op het honk te vinden was, voelde ik me toch op mijn plek. Iedereen was aardig tegen me en ik dronk gezellig een biertje met ze mee. Dit ging meerdere avonden goed, behalve de dag dat het niet goed ging. Er was een avond waarop iedereen langzaam naar huis was gegaan en per toeval alleen ik en het hoofd van de vereniging over bleven. Hij vroeg mij of ik nog een biertje wilde doen voordat we zouden gaan. Maar voordat ik mijn biertje op had, stond de volgende al klaar.

“Zo, nu weet ik ook hoe het is om aan zo’n grote piemel te trekken.”

Naarmate hij me meer bier voerde veranderde ook de gesprekken. Zo begon hij op een gegeven moment over hoe hij met een ander lid naar de sauna was geweest, waar hij verbaasd was over het formaat van de ander zijn penis. Om vervolgens de vraag te stellen of die van mij ook zo groot was. Ik wilde niet onzeker over komen, dus ik zei “ja”. Iets waar ik vervolgens spijt van kreeg. Want hoewel ik hoopte dat het onderwerp klaar zou zijn en we op wat anders door zouden gaan, reageerde hij; “laat eens zien dan!” Toen ik niet snel genoeg reageerde zei hij; “Kom op! Of durf je dat niet? We zijn toch mannen onder elkaar, dat moet kunnen.” Niet wetend hoe ik moest reageren deed ik wat me verteld werd. “Nou je hebt niet gelogen! Mag ik hem eens aanraken?” Vroeg hij terwijl hij hem vastpakte, niet wachtend op mijn reactie. Nog steeds niet goed beseffend wat er gebeurde keek ik toe. Met zijn andere hand opende hij zijn eigen broek en haalde ook zijn eigen piemel eruit. Vervolgens hield hij beiden piemels tegen elkaar, vergeleek ze en ging weer door, nu trekkend aan zowel zijn eigen als mijn piemel. “Zo nu weet ik ook hoe het is om aan zo een grote piemel te trekken.”

Ik wilde zeggen dat hij moest ophouden, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Hij stapte naar achter, maar in plaats van dat hij stopte, ging hij op zijn knieën zitten en begon hij mij te pijpen. Terwijl hij bezig was bleef ik zoeken naar woorden om te zeggen dat hij moest stoppen, maar telkens als ik de woorden wilde uitspreken verdwenen ze. Een tijd later stond hij op en vroeg hij of ik hem wilde pijpen terwijl hij zijn penis klaar hield. Terwijl hij stond te wachten mompelde ik: “Nee liever niet”. Teleurgesteld en geïrriteerd reageerde hij met een diepe zucht: “Vind je het dan wel goed als ik het zelf even afmaak?”. Ik wilde niks liever dan dat deze situatie voorbij was. Dus ik knikte, toekijkend hoe hij doorging met zichzelf aftrekken. Niet veel later kwam hij klaar, sperma spatte op de grond en hij liep weg. Verslagen keek ik naar de druppels op de grond. Ik liep naar de bar, pakte wat papier en ruimde alles wat er zojuist was gebeurd op.

“We kunnen pas van dingen leren, wanneer we erover praten.”

Het was niet makkelijk om terug te stappen in mijn eigen verhaal. Het is een herinnering die ik ook voor mezelf verborgen wilde houden. Iets waar ik zo min mogelijk aan wil denken. Toch moest ik voor de laatste keer terug stappen. Door mijn verhaal te visualiseren kan ik anderen laten zien wat ik zie en voor even laten voelen wat ik voelde. Hoewel ik niemand de pijn gun die ik voelde, kunnen we pas van dingen leren wanneer we er over praten. Een geheim kan krachtig zijn, maar uiteindelijk is niets krachtiger dan de waarheid die verteld wordt.

Josh heeft zijn verhaal gedeeld omdat hij graag anderen wil helpen die het zelfde hebben meegemaakt als hij. Door de keuze om het verhaal niet anoniem te delen, wil hij laten zien dat hij zich niet schaamt voor wat er is gebeurd. Hij wil er open over zijn en zo laten zien dat het oké is om erover te praten. Wij bedanken Josh voor zijn extreme openheid, dapperheid, en vertrouwen in SafeHaven.