Zoekresultaten

Door Lene Vlassak Triggerwarning: confronterend en hard taalgebruik (rondom seksueel geweld) Elke eerste van de maand delen we op SafeHaven poëzie van onze ambassadeur Lene Vlassak. Zij schrijft vanuit haar eigen ervaring en gebruikt poëzie om dit te verwerken en anderen te helpen. Dit is haar eerste gedicht voor SafeHaven. Je nam me vast en zei dat het nooit had mogen gebeuren. Dat het nooit meer zal gebeuren. Dat jij niet zoals hem bent en een feminist bent en me draagt op beide handen. Je stak mijn sigaret aan en schonk mijn glas nog eens vol en zei dat we zo moesten gaan. Dat iedereen gek op je lijkt te zijn en je zo mooi piano speelde en dat ik het toch maar getroffen had met je. Je legde me neer in bed en zei dat ik dronken was. Dat ik er zo mooi uitzie deze avond en morgen vast een kater heb en beter kan gaan slapen. Je nam me daar. Hard. En je had me gezegd dat het nooit meer zou gebeuren. Dat jij niet zoals hem bent en een feminist bent en me draagt op beide handen. Naakt en het kleeft tussen mijn billen. Ik heb pijn en een kater en herinner me bijna niets. Dat ik er zo mooi uitzag gisterenavond en je piano speelde en ik het toch maar getroffen heb met je. Je steekt mijn sigaret aan. Lene Vlassak is gespecialiseerd pedagogisch medewerker en een van de ambassadeurs van SafeHaven. Ze heeft helaas zelf ervaring met seksueel geweld en om de macht terug te nemen wil ze zich inzetten voor andere survivors. Ze werkt ook voor amnesty LTAY en schrijft maandelijks een gedicht voor SafeHaven.

Het ervaringsverhaal van Anne (46) Seksueel grensoverschrijdend gedrag is een probleem dat veel achterliggende oorzaken heeft. Patronen die zich als het ware ‘onder de ijsberg’ bevinden spelen een grote rol in de manier waarop seksueel grensoverschrijdend gedrag tot uiting komt en de manier waarop we hiermee omgaan. Eerder hadden we het bijvoorbeeld al over victim blaming. Hierin legden we uit dat victim blaming een soort verdedigingsmechanisme is van ons brein, omdat we er niet mee om kunnen gaan als iemand anders onrecht wordt aangedaan. Die blog lees je hier. Vandaag is het tijd om te praten over discriminatie. Discriminatie speelt namelijk ook een grote rol als het gaat om seksueel grensoverschrijdend gedrag. Neem bijvoorbeeld LHBTI’ers. Daarvan geeft, volgens een recent onderzoek van Movisie, 1 op de 10 aan dat ze wel eens fysiek geweld hebben meegemaakt als gevolg van hun seksuele- of genderidentiteit. Ook blijkt uit ditzelfde onderzoek dat 22% van de LHBTI’ers wel eens aangifte heeft gedaan bij de politie voor seksueel en fysiek geweld. Dat je als LHBTI’er regelmatig te maken krijgt met discriminatie en intimidatie weet ook Anne (46). Ik ken Anne goed, dus tijdens ons interview is ze heel open en eerlijk naar me. Desalniettemin schrik ik van haar verhalen. Het laat me beseffen dat open LHBTI’er zijn echt nog niet altijd wordt geaccepteerd in ons land. “Een tijd geleden had ik een relatie met een vrouw,” vertelt ze. ‘’We woonden samen en ik was bij haar ingetrokken. De wijk waar we woonden was een beetje een achterstandswijk; veel mensen met een laag inkomen, veel troep op straat, veel hangjongeren, etc. We liepen soms hand-in-hand op straat, zoals elk verliefd stel wel doet. Schuin aan de overkant zaten mensen naar ons te kijken. Ze hadden hele harde muziek aan. De eerste keer dat we daar langsliepen riepen zij naar ons: "He lesbo’s, wie van jullie is het mannetje" en "mag ik een keer meedoen?" Die eerste keer dachten we, we laten ons niet kisten. Toch voelde ik me beperkt, want ik kan niet eens met mijn geliefde hand-in hand over straat lopen. Maar toen het nog een aantal keer gebeurde hebben we samen besloten om niet meer hand-in-hand te lopen.’’ Ze vertelt me dat het probleem niet perse ligt aan de wijk waarin ze woonde: “Ik woon in Alkmaar en daar zie je het toch nog best weinig in het straatbeeld. Dat was ook de reden dat het buiten onze wijk ook niet meer prettig voelde om hand-in-hand te lopen. Je voelt je zo kwetsbaar, omdat je daarmee laat zien dat je samen bent. Seksuele straatintimidatie, het aanbieden van seksuele handelingen, het gebeurde daar wel. En daar was ik wel bang voor. In Amsterdam deden we het wel, want daar voel je toch dat het meer geaccepteerd is.” Inmiddels zijn we al wat jaren verder en ik vroeg haar of ze nu wel weer hand-in-hand zou durven lopen als ze een vriendin had. “Ik kan me nu beter verweren, ja, dus ik zou het denk ik wel doen. Maar ik zou evengoed wel voorzichtig zijn, op mijn hoede. Als je het niet hebt meegemaakt, denk je er niet over na. Maar als je het zelf hebt meegemaakt, dan ben je je er bewust van. “ “Op dit moment heb ik een relatie met een man,” vertelt Anne. ‘’Ik ben me er heel bewust van dat ik nu wel vrij hand-in-hand met hem kan lopen zonder opmerkingen en blikken te krijgen. Dat vind ik echt heel fijn, maar het is ook een vervelend idee dat het op een andere manier nog steeds niet kan natuurlijk. Hij hoort mij aan, maar kan het niet goed snappen. Ik vind het dan wel belangrijk om daar meer bewustzijn over te verspreiden.” Ik zou zeggen: wat je ook meemaakt, ook als het voor je gevoel klein of minder heftig is, bespreek het met mensen om je heen. Is het niet voor jezelf, dan wel om bewustzijn te creëren. Praat erover, kies iemand die je echt vertrouwt en waarvan je weet dat diegene er geen oordeel over zal hebben. Of juist iemand die wat verder weg van je staat en er neutraal naar kan kijken. Wil je ook jouw verhaal insturen via de website? Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

Interview met SafeHaven ambassadeur Tijn de Jong Eens in de zoveel tijd interviewen we iemand die zich op welke manier dan ook inzet voor een veilige, open en inclusieve samenleving, tegen seksueel geweld en voor het doorbreken van taboes. Vandaag lees je het interview met Tijn de Jong, ambassadeur van SafeHaven. Wie ben je en wat doe je in het dagelijks leven? “Mijn naam is Tijn Caro Hanna de Jong. Ik ben theatermaker (en studeer dit jaar af van de Koningstheateracademie in Den Bosch), acteur en activist. Daarnaast ben ik trans en identificeer ik me als non-binair. In het dagelijks leven ben ik naast mijn studie actief op Instagram (@TijnBlijftZacht). Dit is enkele jaren geleden begonnen. In het ontdekken van mijn genderidentiteit heb ik enorm veel gemist; er was simpelweg heel weinig over te vinden, laat staan goeie representatie in de media. Hierdoor heb ik lang zelf rondgelopen met het gevoel dat er iets niet klopte. Toen sociale media (specifiek Instagram) opkwam, maakte dat voor mij een wereld van verschil. Ik volgde vooral Amerikaanse trans personen. Toch miste ik Nederlandse representatie. Vanuit dit gemis ben ik actief geworden op Instagram. Hoe ben je met SafeHaven in aanraking gekomen? “Ik ben benaderd door de initiatiefnemers van SafeHaven. Naast het delen van mijn ervaring als trans en non-binair persoon, zet ik me ook in voor seksueel welzijn en veiligheid. Helaas heb ik in mijn leven seksueel geweld mee gemaakt. Ik heb persoonlijk de vooroordelen en stigma’s ervaren en hoeveel negatieve invloed dat heeft gehad op mijn herstel. Een veilige plek is zo essentieel. Dat is ook waarom ik direct enthousiast was om ambassadeur te zijn van dit prachtige initiatief.” Hoe draag jij bij aan een veilige, open en inclusieve samenleving? “Ik probeer voornamelijk een veilig, zacht en empathisch mens te zijn. Ik probeer taboes te doorbreken, me te verplaatsen in andermans ervaringen en me bewust te zijn dat mijn ervaring/kijk niet dé ervaring/kijk is. Een veilige, open en inclusieve samenleving begint bij jezelf. Ieder mens heeft vooroordelen, daar ontkom je niet aan. Dat maakt je geen slecht mens. Maar het gaat om bewustzijn creëren dat de blik waarmee je kijkt, niet een universele ‘waarheid’ is. Ik ervaar bepaalde nadelen, die andere niet ervaren. Maar ik ervaar weer bepaalde nadelen niet, die andere wel weer ervaren. Stilstaan bij de privileges die ik heb is voor mij essentieel. Daarnaast probeer ik mij bezig te houden met verschillende thema’s als: gender- en seksuele diversiteit, intersectioneel feminisme, LHBTQIA+ empancipatie en rechten, seksueel welzijn en gezondheid (& educatie). In de kern gaat het allemaal over radicale gelijkheid.” Waarom vind je het werk dat SafeHaven doet belangrijk? “Juist omdat ik weet hoe belangrijk een veilige plek is, vind ik het fantastisch wat SafeHaven doet. Weten dat je niet alleen ben, is een essentieel onderdeel van herstel. De schaamte doorbreken, beseffen dat je geen verantwoordelijkheid draagt aan wat er is gebeurd, weten dat er NIKS mis is met jou maar met de daders. Dit horen kan een enorm verschil maken.” Als je voor een dag de baas van de wereld zou zijn, wat zou dan het eerste zijn dat je deed? “Jeeeeeetje, dit is echt een onmogelijke vraag. Ik zou absoluut niet de baas van de wereld willen zijn, ook niet voor 1 dag. Ik ben op geen enkele manier in staat een HELE wereld te baas te zijn, zou het ook niet willen. Ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen ook; het redden van het milieu, het stoppen van oorlogen, welvaart eerlijk verdelen over de wereld, wegnemen van grenzen, wereldwijd toegang tot educatie en gezondheidszorg, kapitalisme bestrijden? Hier in Nederland is al meer dan genoeg te doen. En dan zou ik in een dag al niet kunnen kiezen; armoede aanpakken, de wachtlijsten voor de GGZ en gender gerelateerde zorg wegnemen, LHBTQIA+ geweld uitbannen, seksueel welzijn en veiligheid garanderen, racisme en discriminatie aanpakken, het schoolsysteem herorganiseren? Het is te veel om op te noemen.” Wie vind jij dat wij echt moeten interviewen? Laat het ons weten via onze Instagram, LinkedIn of Facebook!

Blog van een anonieme student (23) Op SafeHaven geven we jou en anderen de mogelijkheid om een verhaal te delen over seksueel grensoverschrijdend gedrag: een situatie waarin iemand een grens van jou is overgegaan. De waarheid is dat dit vaak gebeurt, maar een andere kant van de munt is dat seksuele relaties ook heel fijn en mooi kunnen zijn. Vandaag deelt een 23-jarige student een tweede blog in een reeks over grenzen, seks en positieve ervaringen. Voor iedereen die zich afvraagt: “is seks eigenlijk wel iets om van te genieten?” Klaarkomen lijkt in films net zo makkelijk als naar de supermarkt lopen. Je doet het gewoon en het lukt altijd. Ik vind hier een aantal dingen van. Allereerst zijn er maar weinig seksscènes waar er het klaarkomen van de vrouw centraal staat. Daarnaast lijkt het op magische wijze altijd te lukken door orale bevrediging. Zodra het lukt wordt er nog net geen vuurwerkshow gegeven van ontlading. Last but not least wordt zelf bevrediging van de vrouw weggezet als iets dat dat je ‘s avonds in bed doet. Maar wat als als al het bovenstaande niet zo gaat in jouw seksleven? Geen paniek! En vooral geen stress! Ik neem je mee in mijn avonturen in het land van klaarkomen. Voor dat we samen op pad gaan wil ik eerst van een aantal vooroordelen af: Je bent niet preuts als je totaal niet kan vinden in deze blog, je bent geen slet als je dit helemaal fantastisch vindt en als klaarkomen voor jou super makkelijk is go you! Mijn avontuur is begonnen met een of ander cadeau setje van easytoys. Voor een klein bedrag kun je een leuk ingepakt setje krijgen met van alles en nog wat erin. Handboeien, rozenblaadjes en een mini vibrator. Samen met mijn vriend heb ik aandachtig alles bekeken maar ook even later alles gebruikt. Een mini vibrator is leuk, helpt je zeker en brengt extra spanning, maar het is zeker niet het echte werk. Ik ervaarde altijd plezier en genot tijdens de seks maar het moment van klaarkomen bleef vaak uit, ook met mini vibrator. Totdat mijn vriend voorstelde een satisfyer te kopen. Ik dacht hoe komt die daar nu weer bij? Hij had van vrienden de tip gekregen. Ik moest aan het begin van het gesprek heel erg hard lachen om de hele situatie, daarna voelde ik me direct op mijn gemak. Er zijn dus meerdere stellen die behoefte hebben aan sekstoys. Het discreet verpakt pakketje kwam binnen en het was tijd om de satisfier te gaan uitproberen. Een beetje een raar ding, hij (of zij, ik weet het eigenlijk niet) werkt met luchtdruk en bij het goed positioneren van het kopje ervaar je extra stimulatie. Dit ging niet altijd even makkelijk en af en toe hebben we goed moeten richten om het gewenste resultaat te bereiken. Nou het gewenste resultaat is bereikt en het lukt mij eindelijk ook om klaar te komen tijdens de seks. De satisfyer is onderdeel geworden van onze relatie en meer dan enkele keren is het gebeurt dat we tegelijk vroegen: “Waar ligt de satisfyer?” Wanneer jij of je partner moeite heeft met klaarkomen of gewoon klaar is voor een nieuw avontuur probeer dan altijd eerst een gesprek te voeren. Trek niet ineens in de heat of the moment je laatje open dan kun je misschien iemand afschrikken. Het moet voor beide personen goed voelen. Als je nog niet helemaal weet waar je aan toe bent scrol dan eens op een brakke zondag door de easytoys pagina. Easytoys geeft gedetailleerde beschrijvingen van elk product. Het onderwerp klaarkomen en sekstoys is vooral een onderwerp waar over gepraat moet worden. Er zijn genoeg mensen in mijn omgeving die zullen denken: ‘Mij niet bellen’ maar er zijn gelukkig ook genoeg mensen die graag met mij mee scrollen. Het allerbelangrijkste is dat je niks forceert en dicht bij jezelf blijft. Vergeet daarin niet te communiceren met je (vaste) sekspartner. En de allerlaatste tip, hou alles goed schoon 😉 Wil je ook jouw verhaal insturen via de website? Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

Door onze gastblogger; Marloes (36) Bij seksueel grensoverschrijdend gedrag denk je misschien al snel aan aan mannen die vrouwen onheus benaderen, inclusief scheve machtsverhouding. De directeur die zijn secretaresse begluurt en de mannelijke collega die een vrouwelijke collega net te lang en te vaak aanraakt. Dat er bij vrouwen onder elkaar ook seksueel grensoverschrijdend gedrag kan plaatsvinden blijkt uit het verhaal van onze gastblogger Marloes. Zij werd gepusht om haar borsten te laten zien op het werk. Ze was destijds 22 jaar en werkte als biotechnicus in een lab. “Je moet je tieten laten zien. Anders hoor je er niet bij.” Daar sta je dan, als nieuweling omringd door een aantal grijnzende mensen die je onder druk zetten om je borsten te ontbloten. Plot twist: Het kringetje bestond uit volwassen vrouwen. Ik was net begonnen bij een nieuwe werkgever op een afdeling met voornamelijk vrouwen. Dat de sfeer een beetje eigenaardig was, daar kwam ik al snel achter. Er werden veel intieme details met elkaar gedeeld, maar dat was ook munitie voor roddels. Er werd veel gelachen, maar ook getreiterd. In dat opzicht leek het wel een middelbare schoolplein. Niet verwonderlijk dus dat er groepjesvorming was. Maar je bent volwassen toch? Dan moet je ook op een professionele manier kunnen samenwerken met elkaar. Doe het lekker zelf Dat zou je denken ja. Toen ik er nog geen week werkte, werd ik bij het omkleden ineens omringd door een groepje vrouwen. “Hee, laat ons je tieten eens zien!” Ik lachte het een beetje weg, maar het was geen grapje. “Je moet je tieten laten zien, anders hoor je er niet bij.” Doe het lekker zelf, zei ik, in de veronderstelling dat het daarmee wel klaar zou zijn. Hop, daar keek ik tegen 5 paar borsten aan. “Nou moet jij ook. Iedereen doet dat hier. Of zijn jouw tieten soms lelijk?” klonk het smalend. Dan hoor ik er maar niet bij, zei ik opgelaten, en wist gauw de kamer uit te glippen. Ik begreep later van collega’s die wel onder de groepsdruk waren bezweken, dat de vrouwen in kwestie daarna overal gierend rondvertelden dat X haar borsten had laten zien en dat ze klein/groot/lelijk/whatever waren. Meldde je het bij de baas? Dan veranderde er niets, behalve dan dat je problemen kreeg omdat je geklikt had. Van hogerhand werd namelijk niet ingegrepen, ondanks dat men wel op de hoogte was van het wespennest en de rotte appels die het voedden. Dit gedrag was een berucht onderdeel van de toxische werkcultuur. Totdat een bedrijfsbreed tevredenheidsonderzoek onder personeel aantoonde dat er welgeteld één afdeling scoorde op seksuele intimidatie- je raadt het niet. De leidinggevende die het op zijn beloop liet maakte plaats voor een daadkrachtiger exemplaar, gesprekken volgden, en de rotte appels werden van de afdeling verwijderd. Einde. Het klinkt heel makkelijk- maar dat proces heeft meer dan een jaar geduurd. Genoeg bewijs verzamelen om stappen te ondernemen (en mensen bereid vinden die daarvoor hun mond open willen trekken) valt nog niet zo mee als seksueel wangedrag al jaren onbestraft blijft. Want waarom zou je het melden bij de baas, als dat meer problemen geeft dan dat het oplost? En dus bleef het jarenlang bij: ‘vermijd hen maar en doe alsof je het grappig vindt, je weet hoe ze zijn’, in plaats van een veilige werkomgeving. Vrouwen onder elkaar Bij seksueel overschrijdend gedrag op de werkvloer denk je vast onwillekeurig aan mannen die vrouwen onheus benaderen, inclusief scheve machtsverhouding. De directeur die zijn secretaresse begluurt, de mannelijke collega die een vrouwelijke collega net te lang en te vaak aanraakt, seksueel getinte grapjes van die oudere man waar je je als jonge meid ongemakkelijk bij voelt. Daarom lijkt het misschien onschuldiger als vrouwen onder elkaar grensoverschrijdend gedrag vertonen op de werkvloer. Probeer maar eens een afbeelding ervan te zoeken online- succes! Maar niemand mag je onder druk zetten om je lichaam te laten zien als jij dat niet wilt. Leidinggevenden moeten dat zonder meer serieus nemen voor een veilige werkplek, in plaats van te sussen. Hoorde ik er ondanks mijn weigering mijn borsten te tonen en het ‘klikken’ daarover bij? Nee, daarin kreeg dat groepje hun zin. Maar achteraf ben ik daar blij om. Wie wil er nou in zo’n toxic omgeving passen? Marloes is 36 jaar en werkt als freelance copywriter. Op haar website schrijft ze ook blogs over verschillende onderwerpen. Wij willen Marloes bedanken voor haar openheid! Wil je ook jouw verhaal insturen via de website? Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

Blog van een anonieme student (23) Op SafeHaven geven we jou en anderen de mogelijkheid om een verhaal te delen over seksueel grensoverschrijdend gedrag: een situatie waarin iemand een grens van jou is overgegaan. De waarheid is dat dit vaak gebeurt, maar een andere kant van de munt is dat seksuele relaties ook heel fijn en mooi kunnen zijn. Vandaag deelt een 23-jarige student een eerste blog in een reeks over grenzen, seks en positieve ervaringen. Voor iedereen die zich afvraagt: “is seks eigenlijk wel iets om van te genieten?” Daar ga ik dan… praten over een goed en positief seks leven terwijl ik weet dat het voor vele andere niet altijd het geval is. Ik hoop dan ook dat jullie mijn blogs niet zien als pronkstuk of schreeuw om aandacht maar als hulpmiddel. Een hulpmiddel om te zien hoe het wel kan, hoe je je grenzen kan aangeven en hoe je beide van seks kan genieten. Laat ik voorop stellen dat mijn seksleven niet de norm is, niks moet en alles mag, zolang jij je er prettig bij voelt. Jij bepaalt voor jezelf wat jouw ideale seks leven inhoudt. Voel ook vooral geen druk na het lezen van deze blog. Als je na mijn eerste blog denkt; hier heb ik niks aan! Stop dan vooral met lezen. Denk je; Hey hier kan ik nog wel eens wat van opsteken, voel je meer dan welkom om mijn terugkerende blogs te volgen. Licht zenuwachtig stelde ik de vraag aan mijn vriend: “Vind je het goed als ik blogs ga schrijven over mijn, maar ook ons seksleven?” Zijn eerste reactie was: "Ja, moeten er gewoon over praten toch?" Ik merkte aan zijn hele houding en manier van praten dat hij dit echt meende. Zijn antwoord op deze vraag is een van de redenen waarom wij, op dit moment van ons leven, een perfecte match zijn. Ik wil het graag van de daken schreeuwen; ‘Forever together!!!,’ maar ik weet ook hoe lastig dat kan zijn in de wereld waarin wij leven. ‘Gewoon over praten toch’ is het motto dat wij vanaf onze eerste date hebben aangehouden. Wij hebben elkaar ontmoet tijdens het begin van de corona crisis. Voor de corona crisis bestonden mijn weken uit hard studeren, hard werken maar ook vooral hard van de bak gaan (studenten-taal voor erg veel drinken). Na een aantal jaar in mijn studentenstad heb ik hier en daar wel wat scharrels opgepikt. Ik heb altijd leuke, veilige en vooral spannende one night stands gehad. Naar mijn mening is dit super leuk, maar voor eventjes.. Ik ben een relatie persoon. Ik zorg graag voor mensen en deel mijn herinneringen graag met iemand. Het is niet altijd even makkelijker om aan te kaarten tijdens het daten; dat het best zo zou kunnen zijn dat je ex-scharrel ook op het terras zit. Gelukkig kwam ik er al snel achter dat mijn vriend ook flink van het studentenleven heeft genoten. Het is ook niet altijd makkelijk om de meisjes tegen te komen waarmee hij het bed heeft gedeeld. Toch doet het me goed, ik zie hoe netjes en aardig hij elk meisje gedag zegt. Aan het begin van onze relatie hebben we veel gesprekken gehad over one night stands. De mooiste conclusie die ik uit deze gesprekken kan halen is dat iedereen behoeftes heeft. Het meisje is geen slet, omdat ze veel seks wil. Je bent niet minderwaardig als je als jongen veel meisjes hebt gehad. Zolang je er over praat is er niks aan de hand. Praten doen wij veel; praten over het nieuws, documentaires, het weer, maar ook over seks. Zie het als een soort reflectieverslag binnen je relatie. Vaak vinden deze gesprekken ‘s avonds in bed plaats, soms na de seks, soms gewoon op een random moment. Wij spreken duidelijk naar elkaar uit wat we fijn vinden, hoe we bepaalde dingen zien en hoe onze lichamen in elkaar zitten. Ik kan begrijpen dat dit soms best lastig kan zijn. Als je net samen bent of van jezelf niet gewend bent om over dit onderwerp te praten. Een tip die ik je dan kan meegeven is: ga op zoek naar een opening (figuurlijk niet letterlijk) in het gesprek. Dit kun je doen door bijvoorbeeld je partner duidelijk voor een seksuele handeling te bedanken, er een grapje van te maken of de seks van die dag een cijfer te geven. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik me heel erg goed kan voorstellen dat dit lastig of awkward kan zijn. Maar het is belangrijk samen je grenzen te verleggen of juist je grenzen te bewaken. Grenzen bepalen staat voor mij gelijk aan praten, praten, praten en nog eens praten! En soms hoeft er ook even niet gepraat te worden, je kan soms ook gewoon lekker genieten... Wil je ook jouw verhaal insturen via de website? Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

“Oh lieve Brianna, we begrijpen je pijn…” Op 23 juli 2021 ging er plots een filmpje van Spectrum News 1 Viral. In het filmpje is te zien dat Brianna Hamblin, de reporter die op het punt stond een nieuwsfragment op te nemen, wordt aangesproken door een voorbijganger. Vervolgens wordt ze meerdere keren seksistisch en racistisch benaderd en geïntimideerd. Dit is een open brief van een van onze teamleden aan Brianna. Lieve Brianna, Een paar dagen geleden kreeg ik van mijn vriend een filmpje doorgestuurd op Instagram. De caption luid: “Veel verontwaardiging op sociale media over mannen die reporter lastigvallen op straat.” Ik krijg wel vaker dit soort filmpjes doorgestuurd sinds we SafeHaven hebben opgericht maar vanaf het begin van de video merkte ik dat deze anders was. Deze raakte me meer dan anderen. Op het filmpje was te zien dat jij je aan het klaarmaken was om live te gaan voor een nieuwsfragment van Spectrum News 1, waar je verslaggeefster bent. Vlak voor je wil starten, wanneer de camera net draait, word je aangesproken door een voorbijganger. “Ik wil niet op camera hoor, wat zie je er mooi uit trouwens.” Ik schrok me een ongeluk. Niet van de opmerking, want hoe ongepast die ook is, dat heb ik helaas vaker gehoord. Nee, van jouw reactie. Het ongemak in je blik en je houding is meteen af te lezen. Ik voel plaatsvervangende angst voor jou. De man gaat door: “Je bent bloedheet,” zegt hij, waarop je vriendelijk bedankt. Ondertussen blijft de man je aanspreken. Hij vraagt waarom je voor de camera staat, wat je hier doet, op welk net het fragment wordt uitgezonden. Ondanks het feit dat je aanzienlijk steeds ongemakkelijker wordt, blijf je professioneel en geef je netjes antwoord op de vragen van de voorbijganger. “Kijk,” zegt de man, “daarom kan ik niet alleen zijn met een zwarte vrouw, ik kan die verdomde witte meisjes niet uitstaan.” Het seksisme, de seksuele intimidatie en het racisme gaan je te ver. Ik zie het aan alles. Er wordt ingezoomd op haar gezicht en wat ik zie staat voorgoed op mijn netvlies gebrand. Een blik van schaamte, ongemak, verdriet, pijn en angst. Dat gevoel dat we allemaal herkennen. Wat een pijnpunt in de samenleving legt jouw ervaring bloot. En niet alleen de ervaring, ook jouw reactie, die we allemaal zo goed kunnen begrijpen. De angst die je voelt om er iets van te zeggen en de woede die je voelt als je het over je heen laat komen. Het feit dat we nog steeds als objecten worden behandeld, niet zonder een opmerking hier of daar over straat kunnen en altijd in die angst moeten leven, het is verdomde oneerlijk. Oh lieve Brianna, we begrijpen je pijn. Daarom zullen we je fragment altijd blijven delen. Om maar niet te vergeten dat deze vorm van geweld nog dagelijks veel te veel mensen treft. En we zullen jouw woorden blijven herhalen: “De brutaliteit van de mannen die zulke dingen tegen me zeggen blijft me verbazen. Waarom denk je dat vrouwen op die manier willen worden aangesproken? Dit is niet charmant. Het is grof en ongemakkelijk.” Liefs, Rona Disclaimer: Brianna heeft deze videobeelden zelf gedeeld op haar Twitter account. Wij zouden deze beelden nooit delen zonder haar toestemming.

Inzonden verhaal van van Amber (20) Uit ons onderzoek uit juni 2021 blijkt dat bijna alle vrouwen zich niet veilig voelen als ze ‘s avonds alleen over straat gaan. Straatintimidatie hoeft niet alleen gepaard te gaan met fysiek of verbaal geweld, zoals veel mensen denken. Achtervolgen, stalken en ongewenste benaderingen vallen ook onder straatintimidatie. Amber (20) maakte het mee. Zij werd voor een langere tijd achtervolgd en hinderlijk geïntimideerd. Een paar maanden geleden was ik van plan om ‘s avonds naar mijn vriend te gaan. Normaal gesproken ga ik fietsen, maar ik had dit keer zin om te gaan lopen. Ik liep een iets langere weg dan normaal, maar het was maar ongeveer een kwartiertje lopen. De avondklok ging in om negen uur, dus ik moest op tijd weg. Het was acht uur, het was al donker, en door de avondklok was het erg rustig op straat. Wel waren er, zoals bijna altijd, groepjes jongens die me nariepen. Ik negeerde ze, zoals altijd, en liep verder. Toen opeens kwam er een jongen heel langzaam naast me fietsen. Hij vroeg: “Hey, ken ik jou niet?” Ik voelde me gelijk ongemakkelijk en zei: “Nee, volgens mij niet.” Ik probeerde het zo luchtig mogelijk te houden en duidelijk te maken dat ik niet geïnteresseerd was. Hij bleef doorgaan en zei: “Volgens mij zie ik jou wel vaker lopen, altijd alleen. Waar ben je naartoe op weg?” Ik zei dat ik onderweg naar mijn vriend was. Toen reageerde hij erg verrast met: “Huh, heb jij een vriend? Wat leuk, maar ben je daar niet veel te jong voor?” en hij vroeg hoe oud ik was. Ik antwoordde met “20” en hij zei dat hij 22 was, dus bijna even oud. Hij vroeg me naar mijn naam, en door alle stress vertelde ik hem per ongeluk mijn echte naam. Hij zei: “Ik zou wel een vriendin willen hebben die zo heet.” Ik antwoordde met: “Nou, er zijn er genoeg die dezelfde naam hebben als ik." Hij zei toen: “Maar niemand is zo mooi als jij, mag ik je nummer of je Instagram?” Ik zei dat ik geen behoefte daaraan had, maar hij bleef me achtervolgen. Hij bleef maar aandringen en zei ook “dat alles kapot kon,” en “we kunnen gewoon als vrienden beginnen,” doelend op het feit dat ik aangaf dat ik een vriend heb. We gingen een donker zijstraatje in en hij zei dat ik mijn Instagram in mijn notities op mijn telefoon moest schrijven. Pas toen kreeg hij door dat ik bang was voor hem, maar hij ging juist extra naar doen tegenover mij. Toen deed ik alsof ik in mijn notities aan het kijken was, maar eigenlijk belde ik mijn vriend. Ik liep toen heel snel weg, en de jongen schreeuwde nog zijn naam. Ik voelde me heel erg geïntimideerd, maar gelukkig had ik hem niet mijn Instagram of nummer gegeven. Maar toen ik bij mijn vriend aankwam, zag ik dat ik een privébericht op Instagram had van de jongen die mij achtervolgde. Hij had me dus gevonden door mijn voornaam. Ik blokkeerde hem gelijk, en ik was super bang dat ik hem nog een keer tegen zou komen op straat. Sindsdien ben ik een stuk banger om alleen op straat te lopen, en zelfs als ik met vriendinnen ben, voel ik me soms nog bang. Wil je ook jouw verhaal insturen via de website. Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

Anoniem ingezonden brief SafeHaven vindt het belangrijk om de ruimte te geven aan iedereen die diens verhaal over seksueel grensoverschrijdend gedrag wil delen. Het verhaal van vandaag is een via de website ingezonden brief van een anonieme schrijfster. ​​Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik mij zo lang schuldig heb gevoeld en gedacht heb dat het mijn eigen schuld was. Totdat mijn therapeut zei dat dat niet zo was. Ze heeft mij anders over de situatie laten nadenken, wat mij erg heeft geholpen. Ik ben aangerand toen ik dronken was. Ik was toen zeventien jaar. Op mijn zeventiende ging ik samen met mijn vriendinnen nieuwjaar vieren. We dronken best veel sterke drank die avond en we konden het ook eigenlijk niet zo goed hebben, maar we kenden onze eigen grenzen nog niet. Ik in ieder geval niet. Om 12 uur gingen we naar buiten om het vuurwerk in de straat te bekijken, toen we werden uitgenodigd voor een feestje een paar huizen verder. Daar ging ik met een andere vriendin naartoe. We kwamen daar twee jongens tegen waar we de hele avond mee hadden gepraat. Ik weet niet precies meer hoe het er van kwam, maar ik en die jongen begonnen te zoenen. Hij nam me mee naar zijn kamer. Ik was zo dronken, ik weet dat ik daar maar lag. Hij begon dingen bij mij te doen. Mijn vriendin zag dat ik naar zijn kamer was gegaan, maar ze was zelf ook dronken. Blijkbaar had hij zijn vrienden voor de deur gezet of iets. Ze kon er niet langs, ik hoorde haar wel roepen. Ze wist ook niet wat er gebeurde, ze is weggegaan. Later hoorde ik iemand opeens hard op de kamerdeur kloppen, heel boos. Iemand riep dat we weg moesten gaan. Ik had geen idee wat er aan de hand was, maar gelukkig kon ik toen snel het huis uit, zonder doei te zeggen tegen de jongen die blijkbaar had gelogen dat we op zijn kamer waren. Ik voelde me vies en de volgende dag kon ik niet eens bedenken of ik wel of geen seks had met hem had gehad. Later kwamen we erachter van niet, gelukkig. Ik dacht altijd dat het mijn schuld was dat dit was gebeurd. Dat ik het maar had laten gebeuren en dat ik er niks van had gezegd terwijl het gebeurde. Maar die jongen had zelf ook kunnen bedenken dat het niet klopte. Hij had kunnen bedenken dat ik te dronken was, had kunnen vragen om een andere keer dan maar iets te doen. Hij had iets kunnen zeggen als ” hey, je bent een hele leuke meid, maar je bent best dronken, mag ik je nummer voor een andere keer?” Hij had niet aan mij hoeven zitten. Hij had niet mogen liegen over dat het zijn kamer was. Hij had kunnen vragen of ik oké was met de dingen die hij deed. Iemand met goede bedoelingen zou nooit zijn vrienden voor de deur zetten om ervoor te zorgen dat er niemand de kamer in komt. Ik had niet zoveel moeten drinken, maar hij had er geen misbruik van moeten maken. Het is nog steeds een pijnlijke herinnering en ik kan ook slecht beseffen dat dit daadwerkelijk met mij is gebeurd. Ik ben nu 21 en ik moet er nog steeds wel eens aan denken, maar ik ben het mezelf wel aan het vergeven, dat het is gebeurd. En als dit ooit bij iemand anders gebeurt hoop ik dat ze weten dat zij nooit alleen de schuldige zijn. Mensen hebben zoveel andere opties op zo’n moment, er is geen excuus voor aanranding of verkrachting. Ook al ben je zelf dronken. Wil je ook jouw verhaal insturen via de website. Dat kan! Graag zelfs. Door het delen van jouw verhaal help je jezelf en een ander in het verwerkingsproces. Deel je verhaal hier.

Ingezonden verhaal van Josh de Lange (24) Dus, hoe begin ik dit…? Ik draag nu al een aantal jaar een geheime herinnering met me mee. Iets wat een tweestrijd in mij creëert. Aan de ene kant wil ik het vertellen en het delen, maar aan de andere kant ben ik bang. Ik ben bang voor hoe anderen zullen reageren en hoe anderen er mee om zullen gaan. Toch heb ik de behoefte om het te delen. Mijn verhaal delen met de wereld betekent ook het verhaal delen met mijn dierbaren, waaronder mijn moeder. Hoe vertel je aan je eigen moeder wat er 7 jaar geleden gebeurd is? Iets wat je jarenlang niet hebt durven vertellen en diep in jezelf hebt meegedragen. Het is een last die een ander mij heeft opgelegd, iets wat je niemand gunt en al helemaal niet aan je moeder door wilt geven. Toch weet ik tegelijkertijd ook dat ik het haar moet vertellen. Want zolang ik er niet over praat blijft de pijn en kan ik er nooit helemaal overheen groeien. Geheimen hebben veel macht en kunnen enorm onderdrukkend voelen, toch hebben ook zij een zwakte. Het is ondertussen alweer 7 jaar geleden maar tot de dag van vandaag heb ik er vrijwel niemand over verteld. Ik zat bij een vereniging en had hier destijds mijn plekje gevonden, zo was ik er vaak niet weg te slaan en bleef ik graag tot het einde van de avond hangen. Ik was destijds 17 en een van de jongere leden van de vereniging. Ik was niet de enige van mijn leeftijd, maar wel de enige die tot laat bleef hangen. Ondanks dat ik de jongste was die om 12 uur nog steeds op het honk te vinden was, voelde ik me toch op mijn plek. Iedereen was aardig tegen me en ik dronk gezellig een biertje met ze mee. Dit ging meerdere avonden goed, behalve de dag dat het niet goed ging. Er was een avond waarop iedereen langzaam naar huis was gegaan en per toeval alleen ik en het hoofd van de vereniging over bleven. Hij vroeg mij of ik nog een biertje wilde doen voordat we zouden gaan. Maar voordat ik mijn biertje op had, stond de volgende al klaar. “Zo, nu weet ik ook hoe het is om aan zo’n grote piemel te trekken.” Naarmate hij me meer bier voerde veranderde ook de gesprekken. Zo begon hij op een gegeven moment over hoe hij met een ander lid naar de sauna was geweest, waar hij verbaasd was over het formaat van de ander zijn penis. Om vervolgens de vraag te stellen of die van mij ook zo groot was. Ik wilde niet onzeker over komen, dus ik zei “ja”. Iets waar ik vervolgens spijt van kreeg. Want hoewel ik hoopte dat het onderwerp klaar zou zijn en we op wat anders door zouden gaan, reageerde hij; “laat eens zien dan!” Toen ik niet snel genoeg reageerde zei hij; “Kom op! Of durf je dat niet? We zijn toch mannen onder elkaar, dat moet kunnen.” Niet wetend hoe ik moest reageren deed ik wat me verteld werd. “Nou je hebt niet gelogen! Mag ik hem eens aanraken?” Vroeg hij terwijl hij hem vastpakte, niet wachtend op mijn reactie. Nog steeds niet goed beseffend wat er gebeurde keek ik toe. Met zijn andere hand opende hij zijn eigen broek en haalde ook zijn eigen piemel eruit. Vervolgens hield hij beiden piemels tegen elkaar, vergeleek ze en ging weer door, nu trekkend aan zowel zijn eigen als mijn piemel. “Zo nu weet ik ook hoe het is om aan zo een grote piemel te trekken.” Ik wilde zeggen dat hij moest ophouden, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Hij stapte naar achter, maar in plaats van dat hij stopte, ging hij op zijn knieën zitten en begon hij mij te pijpen. Terwijl hij bezig was bleef ik zoeken naar woorden om te zeggen dat hij moest stoppen, maar telkens als ik de woorden wilde uitspreken verdwenen ze. Een tijd later stond hij op en vroeg hij of ik hem wilde pijpen terwijl hij zijn penis klaar hield. Terwijl hij stond te wachten mompelde ik: “Nee liever niet”. Teleurgesteld en geïrriteerd reageerde hij met een diepe zucht: “Vind je het dan wel goed als ik het zelf even afmaak?”. Ik wilde niks liever dan dat deze situatie voorbij was. Dus ik knikte, toekijkend hoe hij doorging met zichzelf aftrekken. Niet veel later kwam hij klaar, sperma spatte op de grond en hij liep weg. Verslagen keek ik naar de druppels op de grond. Ik liep naar de bar, pakte wat papier en ruimde alles wat er zojuist was gebeurd op. “We kunnen pas van dingen leren, wanneer we erover praten.” Het was niet makkelijk om terug te stappen in mijn eigen verhaal. Het is een herinnering die ik ook voor mezelf verborgen wilde houden. Iets waar ik zo min mogelijk aan wil denken. Toch moest ik voor de laatste keer terug stappen. Door mijn verhaal te visualiseren kan ik anderen laten zien wat ik zie en voor even laten voelen wat ik voelde. Hoewel ik niemand de pijn gun die ik voelde, kunnen we pas van dingen leren wanneer we er over praten. Een geheim kan krachtig zijn, maar uiteindelijk is niets krachtiger dan de waarheid die verteld wordt. Josh heeft zijn verhaal gedeeld omdat hij graag anderen wil helpen die het zelfde hebben meegemaakt als hij. Door de keuze om het verhaal niet anoniem te delen, wil hij laten zien dat hij zich niet schaamt voor wat er is gebeurd. Hij wil er open over zijn en zo laten zien dat het oké is om erover te praten. Wij bedanken Josh voor zijn extreme openheid, dapperheid, en vertrouwen in SafeHaven.

Ervaringsverhaal anoniem (19) Uitgaan met vrienden moet natuurlijk leuk zijn en gelukkig is dat meestal ook zo voor de meesten. Maar helaas kunnen er soms ook situaties ontstaan tijdens het uitgaan waar je je niet op je gemak bij voelt, of waar zelfs een grens wordt over gegaan. Lees hieronder het anonieme verhaal van een vrouw die op haar 19e ongewenst en ongevraagd gezoend werd tijdens het uitgaan. Toen ik 19 jaar was, dus nu ruim een jaar geleden, nodigde een vriendin me uit om met een paar vrienden van haar uit te gaan naar een groot LHBTI-vriendelijk feest in een club in Utrecht. Ikzelf kende maar twee mensen uit de groep met wie ik ging, maar het waren allemaal vrienden van vrienden, dus het leek me leuk om mee te gaan. Op het feest kon je van die lichtgevende sticks krijgen waarbij je kon kiezen uit drie kleuren: groen betekende single, oranje betekende ‘het is ingewikkeld’, en rood betekende bezet. Ik koos rood en maakte van de sticks rode armbanden en kettingen, zodat het duidelijk was dat ik niet geïnteresseerd was in enige vorm van flirten of fysiek contact. De vriendin met wie ik ging had me al gewaarschuwd dat de mensen op dit feest nogal losbandig konden zijn. Het feestje was in eerste instantie gezellig. Ik danste met mijn vrienden en het was leuk. Op een gegeven moment ontmoette ik één van de jongens die ook bevriend was met de vriendin met wie ik ging. Ik was lekker aan het dansen, en opeens pakte die jongen mijn hoofd vast, bracht zijn hoofd bij de mijne en probeerde mij te zoenen. In eerste instantie was ik erg verward, mede omdat de anderen uit de groep van te voren zeiden dat hij gay was. Ik duwde hem meteen weg en zei “what the fuck?”. Toen zei hij “Zo, jij bent ook niet gezellig!” Ik rende gelijk weg. Ik brak in tranen uit en voelde me verward. Ik voelde me meteen heel erg schuldig tegenover mijn vriend, en ik wist niet of ik het aan hem zou moeten vertellen. Ik vertelde het aan mijn vrienden en zij zeiden dat ik het er maar beter niet over kon hebben en het beter zou zijn als mijn vriend dit niet wist. Volgens hen zou dit alleen maar tot drama leiden. Die jongen was nou eenmaal zo, zeiden ze. Blijkbaar zei de jongen zelfs “Oh deze heb ik nog niet gehad,” voordat hij mij ongewenst zoende. Ik voelde mij ontzettend vies en vooral schuldig. Door wat mijn vrienden mij vertelden heb ik het in eerste instantie niet tegen mijn vriend gezegd. Pas een maand later heb ik het toch verteld. Mijn vriend was niet boos, maar wel teleurgesteld dat ik het niet eerder verteld had. Mijn vrienden gaven mij het gevoel dat wat ik had meegemaakt nou eenmaal erbij hoort en normaal is, en zeiden dat ik me vooral stil moest houden erover. Dit heeft me in eerste instantie nog meer verward gemaakt dan ik al was. Het voelde niet goed, maar omdat mijn omgeving er zo op reageerde, ging ik aan mezelf twijfelen en begon ik me alleen maar schuldiger te voelen. Ik wist dat ik hier niets aan had kunnen doen en dat iemand mij ongevraagd en ongewild gezoend heeft, maar door die normalisering door mijn vrienden, aan wie ik dit toevertrouwde, ging ik geloven dat het misschien wèl aan mij lag. Later hoorde ik dat de jongen uit de vriendengroep was gezet, omdat hij dit blijkbaar vaker deed bij meisjes. Toch had ik graag gewild dat degenen aan wie ik dit verhaal toevertrouwde hadden erkend hoe ernstig dit is en dat dit nooit genormaliseerd zou moeten worden. Ondanks dat het mij overkomen is en ik er veel last van heb gehad, is deze jongen er lange tijd niet verantwoordelijk voor gesteld en ging hij er gewoon mee door, zonder na te denken over wat voor invloed dit kan hebben op de ander. Ik zou dan ook willen meegeven aan anderen dat je je nooit schuldig moet voelen als zoiets jou overkomt, jij kan er niks aan doen en het is niet jouw fout. Alsjeblieft, praat erover met mensen die je vertrouwt als je je niet fijn voelt met een bepaalde gebeurtenis of als je je niet veilig voelt. Laat je stem horen, ook als anderen misschien niet willen luisteren. Erover praten hoeft natuurlijk niet altijd met mensen in je omgeving. Soms is het juist fijn om er met vreemden over te praten, of met mensen die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt. Hier bij SafeHaven ben je altijd vrij om jouw verhaal te delen, in de vorm van een (anoniem) artikel, blog, of in de community.

Een artikel van Safe Haven Op 1 juli wordt door het Nationaal instituut Nederlands slavernijverleden en erfenis jaarlijks de Nationale Herdenking Nederlands Slavernijverleden en het Keti Koti Festival georganiseerd. Keti Koti is een terugkerende Surinaamse feestdag ter viering van de afschaffing van de slavernij. De naam betekent ketenen doorbroken. De herdenking vindt ieder jaar plaats in Amsterdam bij het Nationale Slavernij Monument. Op 1 juli 1863 kwam een einde aan een periode van ruim 200 jaar slavernij in de toenmalige Nederlandse koloniën. De afschaffing van de slavernij in Suriname en de Nederlandse Antillen wordt jaarlijks herdenkt, maar is het belangrijk om te blijven kijken en leren van het gruwelijke slavernijverleden. Door Keti Koti en de Nationale herdenking staat Nederland stil bij het verleden en kijkt vooruit naar de toekomst. Op deze manier wordt er vrijheid, gelijkheid en verbondenheid gevierd. De afgelopen jaren wordt er steeds meer bekend over het leven van de tot slaaf gemaakten ten tijden van de slavernij. We kennen allemaal de verhalen van hen die zich letterlijk dood moeten werken op de plantages, de mishandeling en rassenscheiding, de onderdrukking, etc. Waar we bijna niets van horen zijn de verhalen over de vrouwen ten tijde van de slavernij. Niet alleen is er veel minder bekend over het aandeel van Nederland in de trans-Atlantische slavernij, ook is dat deel dat bekend is vooral belicht vanuit het perspectief van mannelijke tot slaaf gemaakten. Wat gebeurde er met de vrouwen? Allereerst, als een vrouw ‘vrij’ was (wat betekent dat ze niet tot slaaf was gemaakt) werd ze vaak opgekocht door een plantage-eigenaar. Ze moest dan vaak in zijn huis werken, huishoudelijke taken uitvoeren en een van de belangrijkste dingen; kinderen baren. Tot slaaf gemaakte vrouwen werden namelijk gebruikt als een ‘handig en goedkoop’ middel om meer slaven te produceren. Omdat er in de tijd van de slavernij door de slechte hygiëne sprake was van grote kindersterfte, werden vrouwen vanaf hun dertiende al systematisch verkracht. Dit gebeurde zowel door mannelijke tot slaaf gemaakten als door plantage eigenaren, directeuren of andere hooggeplaatste witte mannen. Er werd deze vrouwen vrijheid beloofd, als ze ten minste 15 kinderen hadden gebaard. Maar de vrouwen werden niet alleen gebruikt om kinderen te baren. Het genot van de mannelijke ‘dienaren’ stond ook hoog op het lijstje. Als je als witte man een slaaf bezat, was dat een teken van rijkdom en macht. Vaak leenden zij de vrouwelijke slaven uit aan vrienden en collega’s om die rijkdom en macht te tonen. Dan werden ze, vaak ook in groepen, verkracht en vernederd. Dit was absoluut tegen de regels in de tijd van de trans-atlantische slavernij. In principe was verkrachting niet iets wat werd verzwegen op de plantages, men wist dat het gebeurde en keurde het ook goed. Maar het was erger om als witte man met een zwarte vrouw ‘geslachtsgemeenschap’ te hebben, dan dat er verkrachting plaatsvond. Ook werden de tot slaaf-gemaakte mannen gedwongen om groepsverkrachtingen uit te voeren terwijl hun meesters toekeken. Helaas bestaat er anno 2021 nog genoeg moderne slavernij. Het is niet hetzelfde, maar de ongelijkheid die speelt in de huidige maatschappij is een direct gevolg van onze koloniale overheersing en onderdrukking in het verleden. De geschiedenis van ons slavernijverleden is lang verzwegen, terwijl het institutioneel racisme dat hieruit voortkomt vandaag de dag nog steeds zwarte Nederlanders systematisch benadeelt. We vinden het belangrijk om mensen hiervan bewust te maken en ook onder de aandacht te brengen dat racisme ook te zien is bij seksueel grensoverschrijdend gedrag vandaag de dag. Zo worden zwarte mensen nog steeds geseksualiseerd om hun huidskleur en lopen zwarte vrouwen over het algemeen meer kans om verkracht en aangerand te worden dan witte vrouwen. Daarnaast mogen we niet vergeten dat er nog steeds mensen zijn, ook in Nederland, die worden gebruikt als seksslaaf. Het is mooi dat we deze dag, 1 juli, kunnen gebruiken om onze vrijheid te vieren, maar we moeten ons ook blijven inzetten voor het bestrijden van de moderne slavernij. Dus ja, laten we vieren, laten we samenkomen, laten we eten en dansen en lachen. Maar laten we ook herdenken, huilen, boos zijn, samenwerken en het verschil maken. Opdat iedereen ooit echt vrij kan zijn. Bronnen: https://www.slavernijenjij.nl/de-afschaffing/keti-koti/ https://tonyschocolonely.com/nl/nl/onze-missie/nieuws/keti-koti-waarom-wij-vinden-dat-1-juli-een-nationale-vrije-dag-zou-moeten-zijn https://www.amsterdam.nl/stadsarchief/themasites/amsterdam-slavernij/1789-honderd-vrouwen/ https://www.apa.org/pi/about/newsletter/2020/02/black-women-sexual-assault