Hey lieve jij

Door Nena Triana Sanchez

Hey lieve jij, Hey lieve jij, die dit leest. Wat zou ik je graag een knuffel willen geven. Je vertellen dat je niet alleen bent. Dat er, helaas, velen anderen met jou zijn die dit doormaken. Wat zou ik je graag willen vertellen dat je open mag zijn over wat jou is gebeurd. Dat je niet rond hoeft te lopen met het grote zware geheim dat je met je meedraagt. Hey lieve jij, wat zou ik je graag vertellen..

Het is niet jouw schuld. Seksueel grensoverschrijdend gedrag is iets wat zovelen van ons moet overkomen. Het gebeurd zoveel, maar wat toch iets blijft waar mensen zich moeilijk over uitspreken door de pijn die het met zich meebrengt. Zullen we daar samen verandering inbrengen? Laten we ons verbinden, om zo samen te mogen helen. Ik ben Nena Triana Sanchez, 25 jaar en vanaf mijn 8e levensjaar meerdere jaren seksueel misbruikt. Jaren lang heb ik met dit grote geheim rond gelopen. Ik voelde mij als tiener nooit mezelf. Ik voelde mij altijd tekort schieten. Ik wist dat er iets anders was aan mij, maar wat er was? Ik kon er nooit mijn vinger op leggen. Tot ik rond mijn negentiende levensjaar het besef van mijn misbruikverleden kreeg. Als een spam inbox die volliep, kwamen mijn herinneringen terug en werden het er meer en meer. Ik kon het niet meer alleen. Ik ging in therapie, ik leerde ik mij uit te spreken over wat mij was overkomen. Ik vond een veilige haven waar ik al mijn gedachten en gevoelens kwijt kon. Een veilige haven waar ik mocht delen hoe het mij ging, wat het misbruik met mij deed en had gedaan. Aan de start van mijn therapie dacht ik het in een sneltrein vaart te kunnen verwerken, ik wilde er snel klaar mee zijn, het deed teveel pijn. Weg, vluchten, door. Niets bleek minder waar, er werd een put opengetrokken die oneindig leek. Die oneindig voelde. Ik had het gevoel niet te kunnen leven met de pijn, het was te groot. Ik had het gevoel niet kunnen leven met het geheim, met de pijn. Ik had het gevoel dat het nooit meer beter zou worden. Ik had het gevoel dat ik voor altijd zijn handen op mijn lichaam zou voelen. Het was een donkere periode voor mij. Veel mensen om mij heen wisten niet door wat voor trauma verwerking ik ging. Ik durfde niemand te vertellen over mijn verleden. De schaamte was te groot. Ik verdronk in een zee van mijn eigen pijn. Ik bleef spartelen, hield met man en macht mijn hoofd boven het stijgende water, maar de golven bleven komen. Tot ik leerde mij te laten onder dompelen door de golven, om er vervolgens op te leren surfen. Ik leerde de golven te omarmen. Mijn pijn te laten zijn. Niet te vechten. Ik leerde mijn pijnen aan te kijken, door het te voelen. Het écht te voelen, om vervolgens te doen wat nodig was om ervan te helen. Ik liet me breken door de pijn, om vervolgens mijzelf op te kunnen bouwen. Ik heb gevochten voor mijn toekomst door mijn verleden aan te kijken. Door te delen, door te praten, door te verwerken, door te rouwen, door de overtuiging te creëren dat het niet mijn schuld was. Door te leren dat ik meer verdiende dan deze pijn. Door te leren dat ik er met mijn pijnen mocht zijn. Door te leren dat ik vanuit mijn pijn weer op kon bouwen. Het erkennen van mijn pijn was mijn eerste stap richting een nieuwe toekomst. Lieve jij, ik wéét dat het pijn doet. Ik weet dat het onmogelijk voelt om hiervan te helen. Maar hey, lieve jij, mag ik je vertellen dat het mogelijk is? Het is mogelijk, echt. Voel alles wat je moet voelen. Pijn, frustratie, boosheid, angst, donkerte. Voel alles. Voel alles zodat je het los kan laten. Je moet het eerst vastpakken voordat je het los kan laten. Voel het, deel het, heel het. Mag ik je vertellen dat je jouw pijnen mag delen met de mensen om je heen? Je hoeft het niet alleen te doen. Je hebt al zoveel pijnen alleen moeten dragen. Je mag delen wat er is gebeurd, hoe dat je heeft laten voelen en je mag accepteren dat er dan mensen voor je zullen zijn om samen met jou je pijn te verwerken. Je bent niet alleen. Je bent waard een vrij een licht en liefdevol leven te leiden. Desondanks wat je is overkomen. Júist door wat je is overkomen. Je hoeft niet bang te zijn voor de pijn. Ik weet dat je sterk genoeg bent om hiervan te helen. Wij zijn allen sterk genoeg om vanuit je pijn te bouwen naar een leven vanuit liefde. Laat je verleden niet je koers van je toekomst bepalen. Want lieve jij, het is niet jouw schuld. Het is niet jouw schuld dat iemand jouw grenzen over ging. Het is niet jouw schuld dat de donkerte soms groter voelt dan het licht. Het is niet jouw schuld dat je wellicht niets heb kunnen zeggen of terug hebt kunnen doen. Het is nog steeds niet jouw schuld als je wel iets hebt kunnen zeggen of terug hebt kunnen doen. Het is niet jouw schuld dat je even het vertrouwen kwijt bent. Het is niet jouw schuld dat het voelt alsof het nooit beter gaat worden. Lieve, lieve jij, het is niet jouw schuld. Maar het is wel jouw verantwoordelijkheid om jezelf te helen. Om jezelf een liefdevol en vrij leven te gunnen. Dat verdien je. Ik heb alle vertrouwen in jou. Je kan het. Nena Triana Sanchez is Social Worker/Mentor op bovenschoolse onderwijs voorziening en auteur van de gedichtenbundel ‘Alle jaargetijden in mij’. Ze is 25 jaar en vanaf haar 8e levensjaar is ze meerdere jaren seksueel misbruikt. Als ambassadeur van SafeHaven wil ze anderen de liefde en de steun kunnen geven die zij zelf in haar jongere jaren heeft gemist.